महाभारत युद्ध संपल्यानंतर सर्व कौरव युद्धात मारले गेले. काही काळ राज्य केल्यानंतर पांडव हिमालयात गेले. त्या काळात युधिष्ठिर एकटाच त्याच्या एकमेव सोबती कुत्र्यासह जिवंत राहिला आणि तो स्वर्गात जाण्यात यशस्वी झाला. जेव्हा युधिष्ठिर स्वर्गात होता तेव्हा त्याने तिथे दुर्योधनाला पाहिलं. दुर्योधन एका उंच सिंहासनावर बसला होता. त्याने चमकदार कपडे घातले होते आणि सर्व अलंकारांनी सजलेला होता. तो सूर्यासारखा तेजस्वी होता. त्याच्याभोवती पवित्र देवता आणि ऋषी होते.
advertisement
Mahabharat : दुर्योधनाचा जन्म होताच घाबरले होते लोक, म्हणाले, याला जंगलात फेका
हे दृश्य पाहून युधिष्ठिरला राग आला. जेव्हा त्याने नारदमुनींना याचं कारण विचारलं तेव्हा नारदमुनींनी त्याला सांगितलं की दुर्योधनाने त्याच्या राज्यावर कार्यक्षमतेने राज्य केलं, त्यांच्या मित्रांना पाठिंबा दिला आणि क्षत्रिय धर्माचं पालन केलं. यामुळे त्याला स्वर्गात स्थान मिळालं. युधिष्ठिर आणि कुरुक्षेत्र युद्धातील इतर सर्व प्रमुख योद्धे स्वर्गात पोहोचले कारण ते सर्व युद्धात मरण पावले.
महाभारत युद्धाच्या शेवटी, जेव्हा दुर्योधन जखमी झाला आणि त्याच्या मृत्युशय्येवर होता, तेव्हा तो भगवान श्रीकृष्णाला म्हणाला, "मी योद्ध्याप्रमाणे लढलो, माझ्या धर्माचे पालन केलं आणि शहीद झालो.
भीमाने युधिष्ठिरला प्रश्न केला. युधिष्ठिरला विचारण्यात आलं, भाऊ, दुर्योधनाने आयुष्यभर पाप केलं. मग त्याला स्वर्ग का मिळाला? धर्मराजने भीमाची उत्सुकता पूर्ण करताना सांगितलं की दुर्योधनला लहानपणापासूनच चांगले संस्कार मिळाले नव्हते, ज्यामुळे तो सत्याचं समर्थन करू शकला नाही. दुर्योधनने आपल्या उद्देशाशी दृढ राहण्याची जिद्द, त्याचा दृढनिश्चय याने त्याचा चांगुलपणा सिद्ध केला. अनेक दोष असूनही, दुर्योधनात एक चांगला गुण होता ज्यामुळे त्याला स्वर्गात स्थान मिळालं.
Mahabharat : महाभारत युद्धात मारले गेलेले योद्धे, 15 वर्षांनी पुन्हा जिवंत झाले, पण कसे?
युधिष्ठिर अत्यंत दुःखी झाला आणि त्याने म्हटलं की, त्याला दुर्योधनाच्या स्वर्गातील सुखांमध्ये काहीही रस नाही. तो पुढे म्हणाला की त्याच्यामुळेच त्याचे सर्व नातेवाईक आणि मित्र युद्धात मरण पावले. त्यामुळे, राजदरबारात सर्व मान्यवरांसमोर द्रौपदीचा प्रचंड अपमान झाला. त्याने म्हटलं की दुर्योधन असलेल्या स्वर्गात राहणं त्याला आवडणार नाही. मग नारद ऋषी म्हणाले की स्वर्गात राहिल्याने सर्व प्रकारचे वैर नाहीसं होतं.