Plane Crash : तेच ठिकाण, तोच मार्ग! अवघ्या 48 तासांत 2 प्लेन क्रॅश, संपूर्ण जग हादरलं होतं

एअर फ्रान्सचं डग्लस डीसी-4 विमान 12 जून 1950 रोजी सायगॉन (आता हो ची मिन्ह सिटी) इथून पॅरिसला उड्डाण करत होतं. कराचीहून उड्डाण केल्यानंतर जेव्हा ते बहरीनजवळ पोहोचलं तेव्हा ते रडारवरून गायब झालं. नंतर असं आढळून आले की ते समुद्रात कोसळलं आहे. दोन दिवसांनी त्याच मॉडेलचं (डीसी-4), त्याच मार्गाचं आणि त्याच एअरलाइनचं दुसरं विमानदेखील बहरीनजवळ कोसळलं. दोन्ही अपघातांमध्ये एकूण 86 जणांचा मृत्यू झाला.

1950 च्या बहरीन अपघातांपासून ते 2025 च्या अहमदाबाद अपघातापर्यंत तंत्रज्ञान आणि काळ बदलला आहे, परंतु आकाशात उड्डाण करण्याचं आव्हान अजूनही जिवंत आहे. 75 वर्षांपूर्वीचे दोन अपघात आणि आताची एक भयानक दुर्घटना आपल्याला एकाच आवाजात देणारा हा इशारा आहे.

त्यावेळी तपास साधनांचा अभाव, कमकुवत रडार तंत्रज्ञान, हवामान माहितीचं मर्यादित साधन आणि रात्रीच्या दृष्टीचा अभाव यासारख्या समस्या उघड झाल्या. नेव्हिगेशनल त्रुटी, वैमानिकाचा थकवा, तांत्रिक बिघाड आणि हवामान हे अपघाताच्या कारणांचे प्रमुख अंदाज होते.

1950 च्या दशकातील अपघातांनंतर, आंतरराष्ट्रीय उड्डाणांसाठी नेव्हिगेशनल एड्स, पायलट प्रशिक्षण आणि हवामान अंदाज प्रणालींमध्ये क्रांतिकारी सुधारणा झाल्या. आज, प्रत्येक विमानात ब्लॅक बॉक्स असतो, ज्यामुळे अपघाताची कारणं शोधणं सोपं होतं. हवाई वाहतूक नियंत्रण, ऑटो-पायलट आणि उपग्रह ट्रॅकिंग यासारख्या सुविधांमुळे अपघातांची शक्यता मोठ्या प्रमाणात कमी झाली आहे.

आज तंत्रज्ञान आहे परंतु वैमानिक प्रशिक्षण, देखभाल मानके आणि इंधन व्यवस्थापनावर प्रश्न उपस्थित होतात. अहमदाबाद अपघात दर्शवतो की ही प्रणाली कधीही अचूक नसते. हवामान, मानवी चूक, तांत्रिक त्रुटी किंवा आपत्ती व्यवस्थापनात विलंब. कोणत्याही एका दुव्यातील कमकुवतपणा देखील दुर्घटना घडवू शकतो. अहमदाबाद एअर इंडिया फ्लाइट एआय-171 च्या अपघाताने पुन्हा एकदा आपल्याला आठवण करून दिली की तंत्रज्ञान आणि संसाधनांमध्ये सर्व प्रगती असूनही, विमान सुरक्षेचं आव्हान पूर्णपणे संपलेलं नाही.