General Knowledge : पाण्यावर ब्रीज कसे बांधतात? पाण्याच्या आत पिलर कसे काय टाकतात? Watch Video

पाण्यावर पूल बांधण्याचं मुख्य तंत्र म्हणजे कॉफरडॅम, ही एक तात्पुरती जलरोधक रचना आहे जी पाणी अडवते आणि पाया घालता येईल असा कोरडा भाग तयार करते. कॉफरडॅम पातळ आणि जाड स्टील शीट (शीटचे ढीग) पासून बनवले जातात, 10-20 मीटर लांबीचे, जे हायड्रॉलिक हॅमर किंवा व्हायब्रेटर वापरून नदीच्या पात्रात नेले जातात. ते एकमेकांना जोडून एक वर्तुळाकार किंवा चौकोनी भिंत बनवतात. ही भिंत पाणी आत जाण्यापासून रोखते.

इंजिनीअर सांगतात, शीट पाइल्स ठोकताना होणाऱ्या वाइब्रेशनमुळे मासे पळतात पण कामगारांना हेल्मेट आणि लाईफ जॅकेट घालावं लागतं. भिंत तयार झाल्यानंतर पाणी बाहेर काढण्यासाठी आत मोठे पंप बसवले जातात. हे पंप तासन्तास चालतात. पर्यावरणाचं नुकसान टाळण्यासाठी पाणी परत नदीत सोडलं जाते.

जेव्हा तो भाग सुकतो तेव्हा कामगार आत उतरतात. यासाठी शिडी किंवा क्रेन वापरतात. आतून वाळू, चिखल आणि दगड काढून टाकतात. जर माती कमकुवत असेल, तर ते पाइल फाउंडेशनचा वापर करतात. लांब लोखंडी पाईप्स नदीच्या पात्रात 20-50 मीटर खोल हातोड्याने ठोकून टाकले जातात. त्यानंतर त्यावर काँक्रीटची रचना बांधली जाते.

काँक्रीट ओतताना ते मजबूत करण्यासाठी व्हायब्रेटर वापरून हवेचे बुडबुडे काढले जातात. पण हे सोपं नाही. ते खूप धोकादायक आहे. जर भिंतीत गळती झाली किंवा भूकंप झाला तर सर्वकाही कोसळू शकतं. म्हणून पाण्याच्या पातळीचं निरीक्षण करण्यासाठी सेन्सर बसवले जातात. खोल पाण्यासाठी, कॉफर्डॅमच्या पलीकडे कॅसॉन तंत्र वापरलं जातं. हे वॉटरप्रुफ बॉक्स असतात.

ओपन कॅसॉन आणि न्यूमॅटिक कॅसॉन. असे दोन प्रकार आहेत. ओपन कॅसॉनमध्ये तळाशी एक छिद्र असतं, जे आपोआप बुडतं. कामगार आत जातात आणि खोदतात. तर न्यूमॅटिक कॅसॉनमध्ये, हवेचा दाब लागू करून पाणी मागे धरलं जातं. कामगार एअरलॉकमधून जातात आणि एअर चेंबरमध्ये उतरतात, जिथे हवेचा दाब समुद्राइतका खोल असतो.